نقد ادبی یک ذره بین جادویی است

بحث‌های زیادی درباره نقد و چیستی و روش و آثار آن هست که خوب است از همین اول بین خودمان مسئله را روشن کنیم و البته این تعریف در میان هر اقدامیهم لازم است.

از نظر من، نقد چیزی جز گفتگو نیست. یک اثر ادبی خلق می‌شود که مثل هر سخن دیگر، نیاز به شنیده شدن و مهم‌تر از آن، نیاز به پاسخ دارد و گرنه پژمرده می‌شود.

شاید به این خاطر که گفتمان نقد کمتر به قدرت آلوده شده است و تا به حال ساز و کارهای خوبی برای این سلامت درونی از خود نشان داده، بتوان آن را ناب‌ترین و صادقانه ترین شکل از بیانگری دانست. این نکته بخصوص در مورد نقد ادبیات داستانی آشکارتر است.

بیشتر از هزار سال است که عموم مردم ایران درباره قصه‌های شاهنامه صحبت می‌کنند و منتقدان هم به اقتضای گفتمان‌های غالب در دوران مختلف، به نقد آن پرداخته‌اند. از دل خود همیم نقدها می‌توان به صورت مستقیم و غیر مستقیم و به صورت سلبی و ایجابی، برای سازماندهی و اداره بهتر جامعه بهره برد. مردم هم به فهم بهتری از خود و جایگاه خود در دنیا می‌رسند.

غرض این است که نقد ادبی یک ذره‌بین جادویی است که همزمان که ما یک اثر را نقد می‌کنیم به درجات بالاتری از خودآگاهی می‌رسیم.

پس باید همچون گذشته خود نقد را هم نقد کنیم، روش‌های جدیدی برای آن پیدا کنیم و مهمتر از همه نقد و روش‌های آن را به میان مردم بیاوریم.

سایت نقد داستان از این نظر یک مسئولیت مهم و جایگاهی تکرار ناپذیر دارد. چون همه نقدهای این سایت با فاصله کوتاهی منتشر می‌شود و همگان امکان شنیدن و پاسخ به آنه را دارند و انعکاس آن در فضاهای عمومی بیشتر است.

حاصل نقد چیزی جز توسعه فرهنگی نیست؛ فرهنگی توسعه یافته است که خود بتواند محصولاتش را ارزیابی کند، و امیدوارم با توسعه گفتمان نقد بتوانیم به سمت توسعه فرهنگی حرکت کنیم.

حال، با طلب یاری از خداوند جان و خرد، به خوش یمنی روز ملی شعر و ادب فارسی، آغاز به کار رسمی پایگاه نقد داستان را تبرریک می‌گویم و برای بانیان و طراحان آن در ادامه راه آرزوی توفیق می‌کنم.